Yaşama sevinci en önemli konu başlığı. Çünkü hayatın temposu çoğu zaman nefes almamıza bile izin vermiyor. Sabah çalan alarmla başlıyor her şey, sonra trafik, sorumluluklar, ekranlar, e-postalar ve bir türlü tamamlanamayan yapılacaklar listesi… Bu döngü içinde yaşama sevinci dediğimiz o içten gelen neşe yavaş yavaş siliniyor. Peki o zaman şu soruyu kendimize sormalıyız: “Ben ne zaman gerçekten yaşadığımı hissettim?”
İşte bu yazıda, yaşama sevincini yeniden bulmak ve içsel enerjini geri kazanmak için atabileceğin adımları konuşacağız. Çünkü yaşamak, sadece nefes almak değildir. Yaşamak, hissedebilmektir.
Birçok insan zamanla içsel coşkusunu kaybediyor. Sanki renksiz bir filmin içinde rol alıyormuş gibi… Yaşama sevinci; ne çok paraya, ne başarıya ne de büyük hedeflere bağlı. Aslında kaybettiğimiz şeyin kaynağı daha içsel. İşte bu noktada fark etmemiz gereken üç temel unsur var:
Gelecek kaygısıyla yaşarken bugünü kaçırıyoruz. “Bir gün mutlu olurum” düşüncesi, bugünü ertelememize neden oluyor. Oysa yaşama sevinci şu anda, bu satırları okuduğun anda saklı olabilir.
Kendimizi sadece zihinsel varlıklar gibi konumlandırıyoruz. Hissetmeye, durmaya, bedensel farkındalığa yer bırakmıyoruz. Sonuç? Robotlaşmış bir yaşam hissi ve ruhsal yorgunluk.
Toplumun dayattığı idealler içinde kendi isteklerimizi unutuyoruz. Ne istiyoruz, ne bize iyi geliyor, ne zaman mutlu hissediyoruz? Bunları bilmeden yaşamak, yönünü kaybetmiş bir gemi gibi sürüklenmek demek.
Büyük mutluluklar yerine küçük hazları fark etmeye çalış. Sabah kahveni içerken duyduğun tat, yürürken yüzüne çarpan rüzgar, sevdiğin bir şarkı… Bunlar yaşama sevincini tetikleyen mikro anlar.
Her gün seni hayata bağlayacak küçük bir ritüel oluştur. Sabah 10 dakikalık bir yürüyüş, gün sonunda şükran günlüğü yazmak ya da meditasyon… Ritüel, kendine verdiğin bir sözdür ve bu bağ seni hayata daha sıkı bağlar.
Her sabah neden kalktığını biliyor musun? İşin, ilişkilerin ya da hedeflerin sana anlam yüklüyor mu? Yaşama sevinci anlamla beslenir. Anlamı olmayan bir düzen, içten içe enerjini tüketir.
Yaşamın döngüsünü en saf haliyle doğada görebilirsin. Bir ağacın gölgesine oturmak, toprağa basmak, gökyüzünü izlemek bile yaşamla olan bağını kuvvetlendirir. Çünkü doğa sana şu mesajı verir: Her şey hareket halinde ama aynı zamanda huzur da mümkün.
Sevinç kadar üzüntü de yaşamanın bir parçası. Bastırdığın her duygu, seni içsel olarak koparır. O yüzden duygularına alan aç, onları bastırma. Unutma, yaşama sevinci yalnızca gülmekle değil, tüm duyguları içtenlikle yaşayabilmekle mümkün olur.
Toplumun değil, kendi iç sesinin rehberliğinde hedefler koy. Küçük de olsa sana ait bir hedef yaşama sevinci için güçlü bir motivasyon kaynağı olur. Mesela bir enstrüman çalmayı öğrenmek, resim yapmak ya da haftalık kitap okuma hedefi.
Yaşama sevinci, dışarıda bir yerde seni beklemiyor. O senin içinde. Bazen unutulmuş, bazen bastırılmış olsa da yeniden canlanabilir. Sadece biraz farkındalık, biraz cesaret ve biraz da sabırla…
Unutma; mutlu olmak, yaşama sevinciyle dolmak için her şeyin kusursuz olmasına gerek yok. Kendinle temasta olman, hayatı hissetmen ve sana iyi gelen anlara yer açman yeterli.
Şimdi küçük bir adım at: Bugün sana iyi gelen tek bir şey yap. Çünkü bazen yaşama sevincinin kapısını açan anahtar, küçücük bir anda gizlidir.
